Αυτοκτονία. Ήρωες βιβλίων, δευτερεύοντες και κύριοι, αναζητούν τη λύτρωση με τον πιο εύκολο τρόπο, με τον πιο δύσκολο τρόπο. Αυτοκτονικοί παραλογισμοί που ξεκινούν όταν στερεύουν τα αποθέματα δύναμης, όταν χάνεται η ελπίδα. Τελειώνοντας την Άννα Καρένινα με το αυτοκτονικό τέλος της ηρωίδας, συνειρμικά ήρθαν στο μυαλό μου οι μυθοπλαστικές (;) αυτοχειρίες που έχω συναντήσει διαβάζοντας. Είναι ένα δραματικό κουβάρι χωρίς άκρη, είναι ένα δραματικό κουβάρι με πολλές άκρες.
Στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας της Κρίσης του Πέτρου Μάρκαρη με τίτλο Περαίωση μια παρέα συνταξιούχων αυτοκτονεί. Δεν αντέχουν την ειρωνεία της μηδαμινής σύνταξης «ζήστε με αυτά». Οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν να ζουν σε μια κοινωνία που τους θεωρεί παράσιτα. Στο ίδιο βιβλίο του Μάρκαρη αυτοκτονούν και νέα παιδιά. Πιασμένα χέρι χέρι στην Ακρόπολη, στο σύμβολο του πολιτισμού, οποία ειρωνεία. Τα νέα παιδιά δεν αντέχουν (σε) μια χώρα που δε τους αφήνει να ονειρεύονται. Να σου χαλάνε το όνειρο κι εσύ να τους αφήνεις; Τραγουδά ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Ο Μάρκαρης επιμένει με τις αυτοκτονίες. Στο βιβλίο του ο Τσε Αυτοκτόνησε βάζει τα θύματά του να αυτοκτονούν παραδομένα σε έναν serial killer. Θέτουν τέλος μόνοι τους, σκοτώνονται για να μην σκοτωθούν. Ο (όχι και τόσο) βλάκας του Μάρτιν Παζ προσπάθησε να δοκιμάσει την αυτοκτονία ως διέξοδο σε έναν ανόητο κόσμο, όμως, τελευταία στιγμή κώλωσε. Άλλαξε γνώμη επειδή φοβάται τα αίματα και προτίμησε να γίνει βλάκας για να αφομοιωθεί. Αιώνιό μου δίλημμα. Μοναξιά ή Βλακεία; Ο ήρωας του Παζ θα βρεθεί στο club αυτοκτονιών. Σε περίοπτη θέση βρίσκονται δύο πορτρέτα, αυτό της Μερλίν Μονρό και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ο συγγραφέας του «ο Γέρος και η Θάλασσα», του γέρου με τα ατελείωτα αποθέματα ζωής - ποιος έχει ανάγκη από τύχη; Θα φτιάξω τη δικιά μου τύχη – έδωσε ο ίδιος τέλος στη ζωή του.
Στο Ίνκαλ, σε ένα μακρινό μέλλον όπου ο κόσμο σαπίζει από την παρακμή και αναζητά έναν νέο μεσσία, ο Μοέμπιους με τον Γιοντορόφσκι , οργανώνουν μαζικές αυτοκτονίες. Ένας έπεσε από ένα κτίριο (άθελά του) και ακολουθεί μια ομαδική βροχή από όσους αμφιταλαντεύονται. Τραγικά αστείο. Στην αρχαιοελληνική τραγωδία του Old Boy ο ηθικός αυτουργός δεν αντέχει την ντροπή, δεν αντέχει τις τύψεις. Και μπαμ! Ο ήρωας του Φίλιπ Ροθ στην ταπείνωση δεν αντέχει την ήττα, δεν αντέχει τη ζωή του που δύει, δεν αντέχει να κοιτάξει το πρόσωπό του στον καθρέφτη για να δει μια αστεία καρικατούρα του παλιού του εαυτού. Η Μαρίνα του Καραγάτση άφησε το πάθος της να την παρασύρει, κατέστρεψε μια οικογένεια, αυτοχρείστηκε καταραμένη και ο γκρεμός δεν ήταν μία αδιέξοδος. Με ένα παρελθόν και ένα παρόν οργασμικά δύσβατο, είδε τον γκρεμό μονόδρομο. Θάνατος σταθερός πέρα από τον έρωτα γράφει ο Μάρκεζ. Στο Θανατάδικο της Άλισον Μπέχτελ η μικρή Άλισον προσπαθεί να ανακαλύψει το λόγο που το φορτηγό έκανε πίτα τον πατέρα της. Ήταν ατύχημα; Ή σκόπιμο; Προσπαθεί αναδρομικά να φέρει στο νου τα αναγνώσματα του πατέρα της και το λογοτενχικό πινγκ πονγκ που οι δυο τους έπαιζαν. Ο μπαμπάς της αρεσκόταν σε έναν κόσμο του υπέροχου Γκάντζμπι και του Σκοτ Φιτζέραλντ και ίσως ο καθωσπρεπισμός μιας μικρής κοινωνίας τον έπνιγε ασφυκτικά. Γιατί διάβαζε με τόση προσήλωση τον ευτυχισμένο θάνατο του Καμύ; Γιατί είχε σε τόσο διακεκριμένη θέση την Άννα Καρένινα; Μήπως επειδή είχαν ίδιο τέλος; Τρένο και φορτηγό, η ίδια λύτρωση. Που θέλω να καταλήξω; Δε θέλω να καταλήξω κάπου. Δε θέλω να καταλήξω. Μου αρέσει πολύ όταν ξημερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου