ναυάγιο

Χικ! (2)

Βακχικόν 

Από του κόσμου κεκμηκώς την πλάνον αστασίαν,

εντός του ποτηρίου μου εύρον την ησυχίαν·

ζωήν κ' ελπίδα εν αυτώ και πόθους εσωκλείω·

δότε να πίω.

Μακράν εδώ των συμφορών, των θυελλών του βίου,

αισθάνομ' ως διασωθείς ναύτης εκ ναυαγίου

κ' εν ασφαλεί ευρισκόμενος εντός λιμένος πλοίω.

Δος μοι να πίω.

Ω! υγιής του οίνου μου ζέσις, απομακρύνεις

πάσαν ψυχράν επιρροήν. Φθόνου ή καταισχύνης,

ή μίσους, ή διαβολών, δεν με εγγίζει κρύο·

δότε να πίω.

Την άχαριν αλήθειαν γυμνήν δεν βλέπω πλέον.

Άλλην απήλαυσα ζωήν, και κόσμον έχω νέον·

εν των ονείρων τω ευρεί ευρίσκομαι πεδίω -

δος, δος να πίω!

Και αν ήναι δηλητήριον, και αν εύρω την πικρίαν

της τελευτής εντός αυτού, εύρον πλην ευτυχίαν,

τέρψιν, χαράν, και έπαρσιν εν τω δηλητηρίω·

δότε να πίω!

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

νουάρ 2

νουάρ

σκιές

Καλοκαίρι του 2010, Rockwave, Μαλακάσα και κόσμος πολύς. Πριν αρχίσουν οι ροκ εκπτώσεις και τα φτωχά line up, εκείνη η χρονιά ήταν ένα από τα τελευταία πληθωρικά ροκ φεστιβάλ με γοητευτικά ονόματα. Ανάμεσα στους καλεσμένους, ένας διακριτικός, χαμηλών τόνων κύριος: ο DJ Shadow. Έπαιξε στη μικρή σκηνή του φεστιβάλ, μέσα σε μία σφαίρα. Το έγκλειστο πιλοτήριο του, γεμάτο οθόνες, κουμπάκια, καλώδια και ηλεκτρισμό. Ένα φουτουριστικό πιλοτήριο, μία space bubble (πιο τεχνολογικά ανεπτυγμένη από τη διαστημική φούσκα με την οποία συνηθίζει να ταξιδεύει στα live του ο Wayne Coyne των Flaimg Lips, αξίζει αναζήτησης στο youtube). Και όλες οι τάσεις, όλα τα μοτίβα μπήκαν στο μίξερ. Trip-hop, instrumental, hip hop, jazz, funk, ψυχεδέλεια, όλα μπλέχτηκαν τόσο αρμονικά, και την ώρα του Organ Donor, όταν το εκκλησιαστικό όργανο ήχησε το γνώριμο ριφ ο κόσμος κάτω από τη σκηνή άρχισε να χορεύει εκστατικά. Αξιομνημόνευτη εμφάνιση, μα φεύγοντας σχολιάσαμε πως ίσως να ήταν πιο ταιριαστός όχι στην έξοχή, μα σε ένα πιο urban περιβάλλον.

Κάτι τέτοιο θα δούμε τώρα, την Παρασκευή 8 Μαρτίου στο Inbox Club (πρώην Club 22). Ο DJ Shadow επιστρέφει με καινούριο υλικό από την τελευταία του δουλειά «The Less you Know, The Better», όπου ο Αμερικάνος DJ, με εργαλεία του τα pick ups, σαμπλάρει από μια μεγάλη γκάμα ήχων και ρυθμών: από μέταλ μέχρι funky και από ροκ μέχρι soul και δημιουργεί έναν ποικιλόμορφο δίσκο γεμάτο γρήγορη ροή, δυνατά ξεσπάσματα και μουσικά σκαμπανεβάσματα. Μαζί του, ασφαλώς, και το Entroducing, το δυναμικό ξεκίνημα, η σκιά που ακολουθεί παντού τον DJ Shadow, ένας δίσκος σταθμός για την σύγχρονη electronica (που καταχωρήθηκε στο βιβλίο guiness ως ο πρώτος δίσκος που ηχογραφήθηκε αποκλειστικά με samples). Κι όλα, ακόμη και τα αξιόλογα support (Cayetoano Soundsystem, Dj Booker, Saddarkie) γεμίζουν υποσχέσεις για μια εκρηκτική, ηλεκτρισμένη νύχτα γεμάτη μουσική και εντάσεις. Μένει να δούμε τι σταθμούς θα επιλέξει αυτή τη φορά στην εμφάνισή του o DJ Shadow, που θα σταθεί, τι θα προσεγγίσει και τι θα υπενθυμίσει. 

dark

8

Sigur Ros, δυναμική εμφάνιση, αρμονικότερο σύνολο

Του Σπυρου Γιαννακοπουλου

ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Οι Sigur Ros εμφανίστηκαν και ξεκίνησαν να παίζουν πίσω από ένα λευκό πέπλο. Διακρίναμε μόνο τις σκιές τους. Ενα παιχνίδι σκιών που γιγάντωναν όταν οι προβολείς φώτιζαν τους μουσικούς. Κι οι ambient ήχοι τους, οι κρυστάλλινες, λευκές μελωδίες των Ισλανδών τύλιξαν γύρω μας τον πέπλο. Μάτια μισόκλειστα, χείλη σφιγμένα, ο νους να ταξιδεύει και η σαν ξωτικού φωνή του Jonsi να αγγίζει κατευθείαν την ψυχή. Ο Jonsi, πρωταγωνιστής στο όνειρο, να δαμάζει την κιθάρα του με το δοξάρι.

Ξάφνου, ο πέπλος έπεσε και οι Sigur Ros ήρθαν πιο κοντά μας. Το κοινό αποθέωνε. Το κοινό του Βερολίνου, που έκανε τη συναυλία sold-out μήνες πριν από το γεγονός, γέμισε (με πολιτισμένο τρόπο) το χιονισμένο Tempodrom, έναν πολύ όμορφο συναυλιακό χώρο. Εκείνο το παγωμένο (για τα μεσογειακά δεδομένα) βράδυ της περασμένης Παρασκευής αντήχησαν οι post rock συνθέσεις του σημαντικότερου ίσως post rock συγκροτήματος μαζί με τους Godspeed You! Black Emperor. Μέτρο σύγκρισης υπήρχε και οι προσδοκίες ήταν πολύ ψηλά. Είχαμε ξαναδεί τους Sigur Ros το 2008 στο Alexandra Palace του Λονδίνου, όταν μόλις είχαν κυκλοφορήσει το With a Buzz in Our Ears We Play Endlessly, δίσκο με τον οποίο έκαναν ολοφάνερη τη διάθεσή τους να αναζητήσουν, να προσθέσουν νέα στοιχεία και να εξελιχθούν - και όπως είναι επόμενο έπειτα από τέτοιες προθέσεις, κατάφεραν να διχάσουν. Τι χαρά που εκείνα τα δύο live στην αγγλική πρωτεύουσα μαγνητοσκοπήθηκαν και έγιναν το INNI (προβλήθηκε τον προηγούμενο Σεπτέμβρη στις Νύχτες Πρεμιέρας και κυκλοφορεί σε DVD και Blu Ray), ένα αποτύπωμα της συναυλίας με ύφος ντοκιμαντέρ που καταφέρνει περίτεχνα να συγκρατήσει το πάθος και το ξεχωριστό ταλέντο του συγκροτήματος, το κοινό που μαγεμένο αντιδρά στις μελωδίες, την κάθαρση και τη γαλήνη. «Τώρα θα μας πιστεύουν», μου είπε μετά την προβολή της ταινίας ένας φίλος με τον οποίο είχαμε ταξιδέψει για να τους δούμε σε εκείνο το live.

Νέος δίσκος

Το 2013 οι Sigur Ros επιστρέφουν με νέο δίσκο, το «Valtari». Και η περιοδεία τους χαίρει θερμότατης υποδοχής με sold-out σταθμούς. Το ισλανδικό συγκρότημα αυτή τη φορά δεν είναι επιβλητικό και άμεσο όπως στο INNI (ήταν άλλο το κοινό, άλλος ο χώρος, άλλη η στιγμή), δεν είναι μινιμαλιστικό όπως στο HEIMA, την περιοδεία πίσω στο σπίτι του, στην Ιθάκη του, όπου γύριζε την Ισλανδία παίζοντας χωρίς ηλεκτρισμό σε πολιτιστικά κέντρα μικρών πόλεων της επαρχίας ή στη φύση μπροστά σε ολιγάριθμο κοινό κατασκηνωτών και εκδρομέων. Αυτή τη φορά στο Βερολίνο οι Sigur Ros ήταν συμπαγείς, ηλεκτρισμένοι και δυναμικοί. Η μπάντα μεγαλύτερη, περισσότερα όργανα, περισσότερα μέλη, ένα σύνολο χωρίς εγώ, αρμονικά δομημένο. Ενα σύνολο μουσικών που κρατούσε απόσταση. Ηθελες να πλησιάσεις και δεν σε άφηναν. Πρώτα ο πέπλος που τους περιέβαλλε, μετά το σκοτάδι, τα λευκά φώτα που τους μεγέθυναν. Και η μουσική τους γεμάτη αντιθέσεις: μελωδία και εξάρσεις, γαλήνη και χάος, λυρισμός και ροκ. Δυνατές, εκκωφαντικές εναλλαγές. Αδύνατον να πας κοντά. Ομως ένιωθες να πλημμυρίζεις. Μέχρι το κλείσιμο, που στο άτιτλο 8, το όγδοο κομμάτι από τον δίσκο με τις παρενθέσεις, το φράγμα έσπασε. Και τα συναισθήματα εξερράγησαν γιορτινά, σαν βεγγαλικά στον νυχτερινό ουρανό.

ρεμπετίστας

art by antonis

Μάρκο θα ακούω ολημερίς

Τους δίσκους του Τσιτσάνη

Πίνοντας το μαυράκι μου

Άρχοντα να με κάνει

Άνοιξη

χικ!

Μεθύστε (Charles Bodler)

Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν, είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νοιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.

Αλλά από τι; Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.

Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι.

Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε".

κουάκ

δυστόπικα

Κοιτάζοντας προσεκτικά τις εικόνες που αποτελούν τα κόμικ του Ένκι Μπιλάλ διακρίνεις μικρούς πίνακες ζωγραφικής. Μικρά έργα τέχνης.  Σφουματούρες. Απλωμένες γκρίζες, γαλάζιες και γήινες αποχρώσεις και το έντονο κόκκινο του αίματος να ξεχωρίζει σχηματίζουν τοπία δυστοπικά, απομεινάρια πολιτισμών, μέλλοντες από άσχημα όνειρα, και ζωντανεύουν ανθρώπους και ανθρωποειδή που σε αυτόν τον κυκεώνα αναζητούν αξίες, αναζητούν τη λύτρωση και την ελπίδα. Το ύφος του είναι γνώριμο και ιδιαίτερο. Ο Ενκί Μπιλάλ είναι ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους εκπροσώπους του κόμικ επιστημονικής φαντασίας και θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί του την Τετάρτη 27 Φλεβάρη στις 19.00 στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (όπου η είσοδος θα είναι ελεύθερη και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας).

                Με πατέρα Βόσνιο και μητέρα Τσέχα, ο Μπιλάλ μετανάστευσε στο Παρίσι το 1960 σε ηλικία εννέα ετών. Τότε ήταν που είχε την πρώτη του επαφή με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και κόμικ. Λίγο αργότερα κερδίζει σε διαγωνισμό νέων ταλέντων που διοργάνωνε το θρυλικό περιοδικό Pilote και έτσι έρχεται σε επαφή με τον Rene Goscinny δημιουργό του Αστερίξ και ιδρυτικό μέλος του θρυλικού γαλλικού περιοδικού Pilote. Ο Goscinny ενθαρρύνει τον Bilal να συνεχίσει να σχεδιάζει και να κάνει κόμικ για να φτάσει πλέον να θεωρείται ένας από τους καταξιωμένους Ευρωπαίους comic artists που αναβίωσε το κόμικ φαντασίας, θέτοντας τον πήχυ ψηλά με τις εξαιρετικές του δημιουργίες τόσο από άποψη σχεδίου όσο και αφήγησης. Στις ιστορίες του συναντά κανείς το κλειστοφοβικό κλίμα του Κάφκα, την αρρωστημένη όψη της πραγματικότητας όπως την αποτύπωσε ο μετρ του τρόμου Λάβκραφτ και τα κυβερνοπάνκ στοιχεία που έθεσαν ο Philip Dick με τον Douglas Adams στη λογοτεχνία της επιστημονικής φαντασίας. Δίπλα του, σε παραλλήλους δρόμους, επηρέασε και επηρεάζει ο Χιλιανός Γιοντορόφκσι, με την τρομακτική φαντασία, η συνεργασία του οποίου με τον Moebius που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο χρόνο, γέννησε το σπουδαίο φουτουριστικό έπος Incal (εκδ. Μαμουθκόμιξ, στα ελληνικά δυσεύρετο, στα αγγλικά κυκλοφορεί σε συλλογική έκδοση), ενώ η συνεργασία του με τον Χιμένεθ αφηγήθηκε το πληθωρικό έπος των Μεταβαρόνων (εκδ. Ελευθεροτυπίας). 

                Ο Μπιλάλ έχοντας μια δημιουργική πορεία σε διάφορους τομείς (σκηνοθέτης, σκηνογράφος, δημιουργός οπτικών εφέ για τον κινηματογράφο, εικαστικός) τα κόμικ είναι ο χώρος όπου διέπρεψε. Η τετραλογία του Τέρατος και το πρόσφατο Animal’z (εκδ. Μαμουθκόμιξ) είναι τα πρόσφατα κόμικ έργα του τοποθετημένα σε ένα ζοφερό μέλλον όπου το ανθρώπινο είδος προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τη θέση του. Οι ήρωες ασφυκτιούν σε παρηκμασμένα περιβάλλοντα, που όμως τα  συναισθήματα της αγάπης, του έρωτα και του πόνου επιβιώνουν. Και τα ιδανικά αναζητούνται. Στη στέγη Γραμμάτων και Τεχνών θα μπορέσουμε να μιλήσουμε μαζί του για τα κόμικ, το σινεμά, την πολιτική και οικολογική διάσταση του έργου του, για τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε αλλά και για τα Βαλκάνια, τους απόηχους των συνεχών πολέμων που τόσο επηρέασαν το έργο του.

γάμοι

τρελάκιας

Ρεμπέτης μάγκας είσαι, βρε

Μεγάλε Μαραντόνα

ντοπαρισμένος στο χασίς

Και μέσα στον αγώνα

Τι και αν σε πιάσανε ντοπέ

Να κάνεις τουμπεκάκι

Αφού στη μπάλα ήθελες

Να είσαι μαστουράκι

Είχες το χέρι του Θεού

Και τους περνούσες όλους

Άδειαζες τους αμυντικούς

Άδειαζες και διαβόλους

Δεν ξαναπάτησε στη γη

Δεκάρι σαν κι εσένα

Οι Άγγλοι πάντα θα πονούν

Μ’ αυτό το 2-1

Πρωτάθλημα η Νάπολι

Και κούπα η Αργεντίνα

Έπινες και τις κόκες σου

Και την περνούσες φίνα

Ρεμπέτης μάγκας είσαι, βρε

Μεγάλε Ντιεγκίτο

Έλα να σε κεράσουμε

Απόψε ένα μοχίτο

banks

O Paul Banks στο Fuzz την Παρασκευή

Σπυρος Γιαννακοπουλος

ΜΟΥΣΙΚΗ. Οταν το καλοκαίρι του 2011 οι Interpol είχαν εμφανιστεί στο Entertainment Stage, η προσέλευση ήταν μεγάλη. Οι διοργανωτές έκαναν λόγο για περισσότερα από 3.000 άτομα. Κι αυτό γιατί η καλοντυμένη και στυλάτη μπάντα (όταν εμφανίστηκε στο μουσικό προσκήνιο το 2002) αγκαλιάστηκε από το ελληνικό indie και ροκ κοινό και έγινε απωθημένο. Με τον ίδιο ενθουσιασμό, βέβαια, τους είχαν υποδεχθεί την ίδια χρονιά και στο Primavera της Ισπανίας, τόσο οι Καταλανοί όσο και οι αμέτρητοι ξένοι επισκέπτες του πολύ δημοφιλούς μουσικού φεστιβάλ.

Και όχι άδικα. Το Turn On The Bright Lights που κυκλοφόρησε στη μικρή ανεξάρτητη εταιρεία της Matador ήταν ένα καλοδουλεμένο κιθαριστικό παραλήρημα, γεμάτο πάθος και εντάσεις. Οι νέοι Joy Division σύγκριναν οι πιο ενθουσιώδεις. Το Antics, η δισκογραφική συνέχεια του αμερικανικού συγκροτήματος από τον παραγωγικό πυρήνα της Νέας Υόρκης, ενίσχυσε την πρώτη εντύπωση και εδραίωσε τη φήμη τους για ακολουθήσουν κι άλλες παραγωγές, αλλά και σόλο δοκιμασίες και ακροβασίες.

Το μοναχικό πέρασμα του Paul Banks από την Αθήνα είναι ο λόγος που οι ήχοι από τις στιβαρές κιθάρες αγγίζουν ξανά το μυαλό μας. Την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, ο ηγέτης των Interpol θα βρίσκεται στο Fuzz, στο πλαίσιο της σόλο ευρωπαϊκής περιοδείας του για να μας παρουσιάσει τραγούδια των Interpol αλλά και την προσωπική του δουλειά. Η μικρή δισκογραφία του Banks μας παρουσιάζει έναν καλλιτέχνη που επιθυμεί να δοκιμαστεί σε διάφορα μουσικά είδη, αλλά και να πειραματιστεί με την εικόνα του. Στον πρώτο δίσκο του «Julian Plenti Is… Skyscraper» μας συστήνεται με το alter ego του, τη μουσική περσόνα του Julian Plenti (ένας άλλος Ziggy Stardast;). Με τραγούδια γραμμένα πριν από τη δημιουργία των Interpol και με πληθώρα μουσικών επιρροών, το αποτέλεσμα ξάφνιασε και τρία χρόνια μετά, ο Bank κάνει στην άκρη το άλλο του εγώ, Julian Plenti, για να παρουσιάσει τον πολύ πρόσφατο δίσκο «Banks», η ιδιαιτερότητα του οποίου κρύβεται πίσω από τις απλές συνθέσεις. Μένει να δούμε ποια διαδρομή θα επιλέξει ο Banks για να παρουσιαστεί στο αθηναϊκό κοινό και να ικανοποιήσει κάθε ανήσυχη πτυχή του εαυτού του.

Κόρτο

Νεανικές περιπέτειες του Κόρτο Μαλτέζε

Ο Χιούγκο Πρατ τοποθετεί την ιστορία στη δίνη του πολέμου Ρωσίας - Ιαπωνίας

Του Σπυρου Γιαννακοπουλου

Ο Hugo Pratt αναζητώντας τις ρίζες και το παρελθόν του πολυταξιδεμένου ήρωα που, θέλοντας και μη, βρέθηκε στην καρδιά των πιο σημαντικών ιστορικών γεγονότων των αρχών του περασμένου αιώνα, του θαλασσοδαρμένου «Οδυσσέα» των κόμικ, Κόρτο Μαλτέζε, σχεδιάζει τα «Νεανικά Χρόνια» του (εκδ. Μαμουθκόμιξ). Τοποθετεί την ιστορία κάπου μεταξύ του 1904 και 1905, στη δίνη του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας.

Σε αυτή τη νεανική του περιπέτεια, ο Κόρτο Μαλτέζε βρίσκεται αντιμέτωπος με τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, συναντά αλαζόνες νίντζα και ανυπότακτους επαναστάτες, τον μυστηριώδη και οπορτουνιστή Ρασπούτιν (από τότε και για πάντα ο διαβολικός αντίποδας του Κόρτο), ενώ γνωρίζει τον Αμερικανό συγγραφέα Τζακ Λόντον που βρίσκεται στο μέτωπο ως πολεμικός ανταποκριτής. Οι δύο ήρωες, ο ρεαλιστικός συγγραφέας και ο νεαρός ναυτικός, δείχνουν να αλληλεπιδρούν και να αλληλοεπηρεάζονται. Τα πράγματα όμως παίρνουν τέτοια τροπή που αναγκάζονται να πάρουν ο καθένας τον δρόμο του.

Ημιτελής ιστορία

Η διαφωνία του Πρατ με τους εκδότες αφήνει την ιστορία ανολοκλήρωτη και, όπως τόσα άλλα σημαντικά έργα που έμειναν στη μέση, διατηρεί την κρυφή γοητεία του ημιτελούς. Το 2006 βρέθηκαν στην Ιταλία 13 στριπ που παρατίθενται αυτούσια στην ελληνική έκδοση. Υπολογίζεται ότι είχαν σχεδιαστεί γύρω στα 1990 και συνεχίζουν αυτή την ιστορία. Δείχνουν τον Κόρτο και τον Ρασπούτιν να βρίσκονται στο καράβι που ταξιδεύει για την Αφρική και τα ορυχεία χρυσού του βασιλιά Σολομώντα, αλλά να πέφτουν πάνω σε μπελάδες, που από εδώ και στο εξής θα τους συνοδεύουν στην πολυτάραχη ζωή τους και στην πολλές φορές κοινή τους τύχη. Στη μοίρα που ο Κόρτο Μαλτέζε ήθελε ο ίδιος να ορίζει. Μη συμφωνώντας με τη μοίρα που υποσχόταν «χειρομαντικά» η παλάμη του παίρνει ένα μαχαίρι και χαράζει στο χέρι του μια διαφορετική γραμμή ζωής, μία χειρονομία που σημαίνει πολλά για τον χαρακτήρα του ναυτικού και τη δύναμη της θέλησης που τον διέπει (και που μεγεθυμένη κοσμούσε κάποτε το μπαράκι Κόρτο Μαλτέζε στου Ψυρρή).

Τυχοδιώκτης, σκεπτικιστής και ελεύθερο πνεύμα. Ο γοητευτικός και λακωνικός καπετάνιος που δημιούργησε ο Χιούγκο Πρατ (πρώτη εμφάνιση το 1967 στο σημαντικό κόμικ «Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας») είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς Ευρωπαίους ήρωες κόμικ που μαζί με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν θεμελίωσαν την ιδιαιτερότητα του ευρωπαϊκού κόμικ και συγκεκριμένα της γαλλο-βελγικής σχολής, καθώς ο Pratt, αν και Ιταλός, βρήκε σπίτι για τον ήρωά του σε γαλλικούς εκδοτικούς οίκους. Μαζί του ταξιδέψαμε στις αρχές του 20ού αιώνα, σε έναν κόσμο που άλλαζε με φρενήρεις ρυθμούς, σε άσπρα και μαύρα καρέ, γεμάτα εικαστική και λογοτεχνική μαγεία. Ο Κόρτο άνοιγε τα πανιά του για κάθε λιμάνι του κόσμου, αναζητώντας ιδανικά για απόκρυφα μέρη, αναζητώντας όνειρα. Περιπέτειες πολλές. Βουντού, ρεαλισμός και θρύλοι. Πόλεμοι και επαναστάσεις. Κυνήγι μυθικών θησαυρών και η αναζήτηση της χαμένης Ηπείρου (Μου), εκεί όπου κάποτε βρισκόταν η Ατλαντίδα. Και τον είδαμε να συναντά τον Χέμινγουεϊ, τον Ερμαν Εσσε, τον Τζακ Λόντον (και για μένα ίσως κάπου, σε κάποιο λιμάνι, έστω και για λίγο, να συνάντησε τον Καββαδία, διόλου απίθανο).

Ο Ουμπέρτο Εκο αναφέρει «όταν θέλω να χαλαρώσω διαβάζω δοκίμια του Ενγκελς, όταν όμως θέλω να διαβάσω κάτι σοβαρό διαβάζω Κόρτο Μαλτέζε».

Νταλί

σαΐτες