Άνοιξη

Εικόνες από το Primavera, κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ

ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ. Barcelona, mas que un club, κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος. Και μπορεί ο Μέσι να αστόχησε από τα έντεκα μέτρα, μπορεί ο Μουρίνιο να αποδείχθηκε καλύτερος σκακιστής, μπορεί ο Γκουαρδιόλα να έφυγε από τον πάγκο, όμως η ομάδα της Καταλωνίας μάς έχει γοητεύσει όσο καμία, το ίδιο και η πόλη, το ίδιο και το φεστιβάλ της.

Ετήσιο τάμα

Το Primavera Sound Festival (φέτος 31 Μαΐου έως 2 Ιουνίου) είναι το ετήσιο τάμα (περίπου εκατό) χιλιάδων μουσικών προσκυνητών και το Parc Del Forum, πλημμυρίζει από ρυθμό, ήχους, χρώματα και νέες τάσεις.

Ασφαλώς, τα οικονομικά προβλήματα που φλερτάρουν προκλητικά και την Ισπανία, είχαν σαν αποτέλεσμα ένα λιγότερο ηχηρό line up με την έλλειψη μεγάλων ονομάτων (οι Cure το πιο ηχηρό), όμως η μουσική πολυφωνία, οι εκπλήξεις, οι συγκινήσεις και η φεστιβαλική διάθεση ύφαναν ένα πέπλο εκτόνωσης που ήρθε καλοδεχούμενο να τυλίξει όσους φόρεσαν το κίτρινο, φέτος, βραχιολάκι που επέτρεπε την είσοδο στη μουσική χώρα πίσω από τον καθρέφτη.

Οι Cure μας πήγαν πίσω στον χρόνο, όταν γράφαμε κασέτες με τη σκοτεινή ποπ τους και νιώθαμε ερωτευμένοι με τις Παρασκευές.

Σαν χρονοντούλαπο

Το χρονοντούλαπο άνοιξε και οι στίχοι έρχονταν στον νου για να ειπωθούν μαζί με τον Ρόμπερτ Σμιθ, καρικατούρα του παλιού του εαυτού, και να χορευτούν όπως τότε και όπως πάντα. Οι Franz Ferdinand με πολλές κιθάρες και ένα βρώμικο συνθεσάιζερ έκαναν τη μεγάλη σκηνή να χοροπηδά. This town is out of Control και ο σπασμωδικός χορός του Αλεξ Καπράνου είχε κάτι από Τζάρβις Κόκερ. Ο Ζακ Κόντον με τους Beirut ήταν σαν στο σπίτι του, ήταν στην Ευρώπη. Με τα χάλκινα και το γιουκαλίλι του να είναι οι ταξιδιωτικοί μας οδηγοί μάς έκανε μια περιήγηση τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην παλιά Γαλλία και εμείς μεθύσαμε με τη ζεστή φωνή του να τραγουδά: Well it’s been a long time now, since I’ve seen you smile. Οταν ο Ira Kaplan των Yo La Tengo είπε πως το Primavera είναι το αγαπημένο του φεστιβάλ φάνηκε να το εννοεί αν αναλογιστεί κανείς το πάθος του πάνω στη σκηνή, τον τρόπο με τον οποίο δάμαζε την κιθάρα του και την έκανε να παραμιλά. Ο Warren Ellis σε ρόλο πρωταγωνιστή, χωρίς τους Bad Seeds και χωρίς τον Nick Cave να τον πλαισιώνει, ηγήθηκε των Dirty Three και το βιολί του βρέθηκε στην Post Rock και Ψυχεδέλεια γωνία.

Πολυφωνία

Η dream pop των Beach House εκφράστηκε δίπλα στη θάλασσα (της Μεσογείου), κάτω από το φεγγαρόφως και δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστό μέρος. Οι XX με τους ρομποτικούς τους ήχους μας μετέφεραν στα αγχωτικά και κλειστοφοβικά τους μονοπάτια. Οι Kings of Convenience, με άρωμα Simon and Garfunkel, τραγούδησαν με ακουστικές κιθάρες και μια χαρωπή, μελωδική απλότητα. Οι M83 ήταν αποκαλυπτικοί όταν κατάφεραν με τη δυναμική, ηλεκτρισμένη τους παρουσία, να ξεσηκώσουν τον πολύ κόσμο που βρέθηκε κάτω από τη σκηνή τους και να τον παρασύρουν σε έναν ξέφρενο, παγανιστικό χορό. Οι Justice με μεγάλα κέφια έκαναν το δικό τους εκκωφαντικό πάρτι, με την πλειοψηφία του φεστιβάλ να βρίσκεται στη μεγάλη σκηνή και να χορεύει παραδομένο στα δυνατά, εκρηκτικά beat των Γάλλων της electronica. Οι Neon Indian με τη δίψα και την όρεξη του νέου, φάνηκε να παίζουν με την ψυχή τους.

150 συγκροτήματα

Ηταν και άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες (περίπου 150!) που δεν μπόρεσα να δω, που δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει τι είδα ή που είδα χωρίς να μου αφήσουν κάποια πικάντικη γεύση. Ολα τους συνέβαλαν να γεμίσω αποσπάσματα και εικόνες.

Τις εικόνες του μυαλού μου από το φετινό Primavera δεν έχω προλάβει ακόμη να τις τακτοποιήσω. Κάποιες ίσως φθαρούν, άλλες ίσως κιτρινίσουν ή χαθούν. Είναι όμως κάποιες εικόνες που δεν θα αλλοιωθούν και που όσο περνάει ο καιρός τα χρώματά τους θα παραμείνουν έντονα, σχεδόν φωτεινά. Εικόνες γεμάτες μουσική, ένταση και συναισθήματα. Εικόνες από το Primavera. Primavera Sound, mas que un festival, κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ.